حدود 20 هزار سال قبل از میلاد مسیح، مردمان ساکن در جزایر اقیانوس آرام جنوبی اولین کسانی بودند که شکر را به واسطه نیشکرهایی که به طور طبیعی در این مناطق می‌روید، می‌شناختند. اما هند اولین کشوری بود که توانست 500 سال قبل از میلاد مسیح، شکر خام را از عصاره‌ی نیشکر استخراج نماید. هندی‌ها این شکر را "gur" می‌نامیدند که به معنی "با طعم شیرین" می‌باشد. روش استخراج و تولید شکر به تدریج از کشور هند به سایر مناطق دنیا از جمله خاورمیانه و اروپا گسترش پیدا کرد. تا مدت‌ها شکر به عنوان یک ماده گرانقیمت و بسیار لوکس بود که صرفاً در خانه اشراف زادگان و خاندان سلطنتی مورد استفاده قرار می‌گرفت. در عوض کاربرد عسل به عنوان شیرین کننده بین مردم عادی رایجتر بود. "کریستف کلمب" گیاه نیشکر را با خود به جزایر دریای کارائیب برده و به‌این ترتیب باعث شد شکر به دنیای جدید یعنی آمریکا راه پیدا کند. جالب اینجاست که یک ماجرای رومانتیک باعث ورود نیشکر به دنیای جدید شد: کریستف کلمب که فقط چند روز قصد توقف در جزایر قناری را داشت، به دلیل دلبستگی به "بئاتریس" حکمران زن این جزایر، مدت توقف خود را افزایش داده و سرانجام به هنگام عزیمت، بئاتریس به او ساقه‌هایی از نیشکر هدیه نمود که باعث ورود این گیاه ارزشمند به سرزمین‌های جدیدالکشف گردید. در اواسط سال 1700 میلادی، یک دانشمند آلمانی جایگزینی برای نیشکر پیدا کرد که همان چغندر قند می‌باشد. از آن زمان به بعد چغندر قند نیز به منظور تهیه و استخراج شکر مورد کشت قرار گرفت. در حال حاضر برزیل بیشترین تولید سرانه شکر را دارا می‌باشد.